Ja byłam zawsze. Przy każdej chorobie, na każdym nowym etapie. Byłam przy każdej dużej i małej radości. Byłam nawet wtedy, gdy chciałam, żeby mnie nie było. Dla Ciebie się nie poddałam. Nie umiałabym nie być. Ale muszę... czasem się Tobą dzielić syneczku. A to największa z krzywd, jakie mnie mogą dotknąć. I nie potrafię nie myśleć egoistycznie - ale czuję, że mam prawo być ZAWSZE, a nie wtedy, kiedy kalendarz na to wskazuje.

Dotkliwie cierpię... aż boli każdy kawałek ciała. Za jego egoizm. Przez kłamstwa i moją naiwność. Przez swoją empatię w najtrudniejszych momentach życia...

Czy ja do cholery zawsze muszę wszystko rozumieć? Mieć empatię? Dlaczego po rozwodzie nie mogę zrobić czegoś tak, aby było lepiej choć raz w życiu MI, a nie wszystkim wokół? Czy ojciec mojego dziecka mógłby wsadzić swoje cholerne życie głęboko i przestać mnie ranić? Mam dość bycia pierd**oną arcyempatią.

Jeśli kiedykolwiek poczujesz, że szczęście się od Ciebie oddala - szybko sam zrób sobie pranie mózgu: wygoń głupie myśli, przypomnij sobie chwile radości i co było przyczyną szczęścia. Prawdopodobnie - w natłoku spraw zapomniałeś o tym, co w życiu ważne. Szybko - obudź się!

Uciekaj od osób, które niszczą Twoje szczęście.

Każdego dnia pomyśl o tym, co najbliższe twemu sercu. Czy zrobiłeś coś, co mogło oddalić Cię od tego czegoś? Nie pozwól sobie żałować!